Monday, April 30, 2012

Ζήσε. Ή πέθανε προσπαθώντας...


Άνοιξη. Κάτι τέτοιες μέρες είναι που αναπολείς τις ημέρες που ήσουν φοιτητής. Τότε που έτρεχες αλαφιασμένος να μαζέψεις τις σημειώσεις της χρονιάς, μπας και προλάβεις να δώσεις το μάθημα που χρωστάς από παλαιότερα εξάμηνα. Is it hard to make arrangements with yourself, When your old enough to repay but young enough to sell? Κι εκείνες οι τελευταίες παραδόσεις στο αμφιθέατρο… Ο καιρός υπέροχος, το γρασίδι του πανεπιστημίου να μοιάζει η ιδανική απόδραση. Κι εκείνο το σύνθημα που ήταν γραμμένο με μαρκαδόρο στον τοίχο: «Κοίταξε έξω. Τώρα δες μέσα. Σ’ αρέσει…;».
Παράξενα παιγνίδια που παίζει το μυαλό σου τελευταία. Και συνεχίζεις να αναπολείς... Τότε που έπαιρνες την όμορφη για βόλτα στα πάρκα πέριξ του Αριστοτελείου κι ενώ της μιλούσες για παλιά βινύλια και σκονισμένα στιχάκια, εκείνη σου έλεγε ναζιάρικα: «Πάμε να ακούσουμε τους Μπλε; Η Θεοδοσία είναι καταπληκτική…». Και χαμογελούσες συγκαταβατικά. Πως μπορείς να χαλάσεις χατίρι σε μια όμορφη…; I was always thinking of games that I was playing, Trying to make the best of my time, But only love can break your heart.
Δώδεκα χρόνια πριν όλα φαινόντουσαν τόσο ρόδινα. Τρόικες, μνημόνια κτλ, φαινόντουσαν σα λέξεις βγαλμένες από διήγημα του Ασίμοφ. Και λες κάτι πήγε λάθος. Δεν μπορεί… Κάπου το χάσαμε… Don't let it bring you down
It's only castles burning, Find someone who's turning And you will come around.

Από κάπου μακριά ακούγεται μια σειρήνα η οποία με επαναφέρει στην πραγματικότητα. Ο θείος Νιλ αφηγείται τις ιστορίες του απ’ το πικάπ, ενώ η τηλεόραση δείχνει κάτι άσχημα πρόσωπα να φωνασκούν άνευ λόγου και αιτίας. Δε θέλω να βλέπω άλλα άσχημα πρόσωπα δίπλα μου. Θέλω να σε βλέπω να χορεύεις. Γιατί μόνο έτσι μπορώ ν’ αγαπήσω… I've got something to tell you, you make it show. Let me come over, I know you know, when you dance I can really love.
Ζήσε. Ή πέθανε προσπαθώντας.

εξώστης

Neil Young- Only Love Can Break Your Heart



Thursday, April 19, 2012

Τα μπλουζ όνειρά μας...



Υπήρχε ένας δίσκος, όπου κατά τη διάρκεια της εφηβείας μας, έπαιζε συνεχώς στο πικάπ του σπιτιού, αλλά και σ’ αυτό του μυαλού… Ο «Φλου». Ασπρόμαυρος, ερωτικός, πολιτικοποιημένος, ηλεκτρικός, με στίχους ποιητικούς και κιθάρες που ζωγράφιζαν τα μπλουζ όνειρά μας… Ένας δίσκος που ξεπήδησε απ’ το πουθενά, παράξενος, αφού με το ένα χέρι αγκάλιαζε την ελληνική κουλτούρα («..Γυμνοί από αγάπη και μίσος…»- Αναγνωστάκης), ενώ με τ’ άλλο χτυπούσε φιλικά την πλάτη της ξένης («…Πεθαίνοντας μέσα στον τρόμο ότι πεθαίνουν…»- Γκίνσμπεργκ). Και ήταν εκεί, σε κάθε περίσταση… Mουρμούριζες τις μελωδίες του κι ας μην το καταλάβαινες, σου έκλεινε το μάτι περιπαικτικά, καθώς σε παρακολουθούσε να «μεγαλώνεις» και να συμβιβάζεσαι, ασυμβίβαστος ο ίδιος, γαρ… Στις ταβέρνες και στα κουτούκια, όπου οι γερoμπεκρήδες, σ’ ότι κι αν τους ρωτούσες, απαντούσαν: «Φίλε, τα πάντα είναι φλου». Ή σ’ εκείνον τον πρώτο σου έρωτα- ή μήπως ήταν ο τελευταίος- δε θυμάμαι… «Μου πες θα φύγω χτες το βράδυ ξαφνικά, απλώς κουράστηκα, δε φταίω για όλα αυτά…». Και τριγυρνούσες στην πόλη, με μάτια βουρκωμένα, όπως βουρκωμένος ήταν κι ο καιρός… «…Λέω να πάω σινεμά, μια βόλτα απ’ του Γιώργου το μπαρ, πού να γυρίζεις… Στην πόλη τα φώτα σβηστά, οι φίλοι μου λεν’ γεια χαρά, πού να γυρίζεις…». Και ξεσπούσες όπου έβρισκες, σ’ αυτούς τους σοβαρούς κλόουν που σε περιτριγύριζαν και όλο μπέρδευες τις ημερομηνίες, τότε που ήσουν ξέγνοιαστος κι ελεύθερος, τι σημασία έχει αν ήταν το ’69 ή το ’85 ή το ’99 ή το 2010; Κι αναρωτιέσαι φωναχτά… «Πες μας τι θα γίνει, αν κάποτε αγγίξεις το κορμί σου και το ’βρεις τσακισμένο απ’ τις πληγές;». Και η απάντηση έρχεται από μόνη της… «Μη φοβάσαι, σβήσ’ το φως. Δεν υπάρχει τι, πότε και πως…». Τω αγνώστω Θεώ. Ή προσδοκώντας ανάσταση νεκρών. Για να είμαστε και στο πνεύμα των ημερών. Αμήν.

εξώστης


Π. Σιδηρόπουλος & Σπυριδούλα- Που Να Γυρίζεις

Monday, April 9, 2012

Full moon in my pocket...


Μικρά θαμμένα μυστικά. Διαμάντια. Βινύλια σκονισμένα που κρύβουν έναν ολόκληρο κόσμο μέσα τους. Ο ήχος της βελόνας που ακουμπάει στ’ αυλάκια του δίσκου. Βάζεις τ’ ακουστικά σου και… Τέλη δεκαετίας του ’70, Βρετανία. Στις παμπ, οι μπύρες χορεύουν post punk και τα τσιγάρα ανάβουν από έξαψη. Απεργίες, φτώχια, ανεργία. Σου θυμίζει κάτι; Τα όμορφα σπίτια, όμορφα καίγονται… Οι τελευταίες λίρες φεύγουν σε σφηνάκια. Παίρνεις το τελευταίο λεωφορείο μαζί με τους τελευταίους μεθυσμένους. Φτάνεις στο σπίτι, γεμίζεις την μπανιέρα με νερό και βουλιάζεις. Βουλιάζεις… Harmony in your bathroom… Το τασάκι είναι γεμάτο από γόπες. Κι από ραγίσματα. Σαν αυτά της καρδιάς σου. Don’t throw ashtrays at me! Την πέφτεις για ύπνο. Στο κομοδίνο δίπλα, ο λόρδος Μπάιρον ψιθυρίζει τα δικά του στιχάκια. Ο ήλιος περνάει απ’ τα παντζούρια και σε ξυπνάει. Αποκοιμήθηκες με το γουόκμαν στ’ αυτιά. Ξανατοποθετείς τη βελόνα και… Another song. Και μετά κι άλλο, κι άλλο. Τραγούδια που ζουν στην απόγνωση, τραγούδια ξενυχτισμένα, με μαύρους κύκλους κάτω απ’ τα μάτια. Ψάχνεις στις τσέπες σου και βρίσκεις τη χθεσινή πανσέληνο που έψαχνες. Full moon in my pocket… Πρωταπριλιά 2012, Θεσσαλονίκη. Σαν ψέματα. Το πόστερ με τους Swell Maps ξεφτισμένο στον τοίχο να διηγείται αλλοτινές ιστορίες. Ερωτικές και μη...

εξώστης

Swell Maps- Midget Submarines